Aile; kalabalık bir aileydi, çiftcilikle geçiniyorlardı. Sorumluluk alma

zamanı gelmişti.Her anadolu  çocuğu gibi gurbet ellere gitme vakti gelip

çatmıştı. Anadoluda genç olmak o zamanlarda çok  zordu. Eğitim

şehir tabiî ki taşı  topragı altın  dedikleri koca şehir İstanbul’ du.Daha

önce gelen Büyüklerin yanlarında  inşaatlarda  çalıştılar.Yaşam ve hayat

şartları zordu ama yapacak  başka bir şey de yoktu.Çalışmak  hemde  çok

çalışmak gerekliydi.Güzel  hayalleri vardı  istedikleri çok şeyler vardı,

onlara sahip olmak  için her şey  gerekliydi.Gece gündüz demeden

etiler.Okuyun büyük adam olun bizler gibi  ezilmeyin  yorulmayın

dediler.Kuru ekmek yediler fakat isyan etmediler. Sabırlı ,şükredici ve

kanaatkar oldular,inançlarına sıkı sıkıya sarıldılar.Gün  geldi  çattı

oranın. işci  alıyorlardı , yazıldılar ,becerilerini  gösterdiler kabul

edildiler .Sevdiklerini geride bırakarak tanımadığı,dilini , adetlerini

bilmediği  bu topraklara geldiler.Fabrikaların , formenlerin   verdikleri

örf ve adetlerine  benzemiyordu yaşamları.Onlara benzemediler kendi

inanç ve adetlerine daha sıkı bağlandılar.Onlara işte bunlar  Türk

dedirttiler.Sevdiler ,sevildiler bir ülkenin inşasında,  

tarlasında ,sanayisinde ,hizmetinde  emek ve söz sahibi

oldular.Kazandıklarını memleketine gönderdiler.Çoğu hükümetlerin

cazibe merkezi oldular.Kendi  insanların  Alamancı  dedikleri insan

başını  sokacak evini yaptı.Küçük  yaşta  çıktığı  gurbetten  yaşlı  bir 

insan olarak  döndüler. Bir ömür  sığmıştı tüm bu şeyleri yapmaya.Çileli

bir hayat son bulmuştu.Bir bahar günü  yağmurlu  bir günde   doğduğu

toprağın kara  bağrına  yatırdılar.