HEY GİDİ GÜNLER

      Sahiden geçti bitti mi o günler? Bir daha gelmeyecek mi? Geriye dönebilir miyiz ki? Küçük iken oyunlardan aldığımız o doyumsuz hazları şimdi alabilir miyiz ki acaba? Olmayacak bir şey biliyorum…

      ‘’Biz 90’ların çocuğuyduk’’ diye başlayayım da yazıma sonra bizden küçük veya büyük yaş grupları üstlerine alınmasın. Aslında öyle doluyum ki bu satırları yazarken bir kitap yazasım var neredeyse. Nereden başlayayım derken başlayıvermişim yazıma. İlkokul çağlarımızda sahi neydi öyle okulumuz cıvıl cıvıldı sınıflarımız ağzına kadar doluydu. Öğretmenler öğrencilerle uğraşmaya ders anlatmaya zor vakit ayırırlardı. Şimdi ise öğretmen gelmeyecek, okulumuz kapanacak durumda, nereden nereye, neyse…

      Çok güzel bahçemiz vardı, erkekler top oynar kızlar ip atlar eğlenirdik teneffüslerde. Samimiyet vardı bizlerde, o zamanlar herkese güvenirdik. Çünkü daha çocuktuk biz ve de o yüzden hep mutluyduk. Ne kadar da güzel günlerdi. Küçük iken hep üst sınıflardaki ağabeylerimize, ablalarımıza imrenirdik. Sonra büyüdükçe arttı sorumluluklarımız çünkü alt sınıflarda oluverdi birden kardeşlerimiz. Büyük olmak zormuş yeni yeni anlamaya başlamıştık. İlkbaharda, sonbaharda kozalak toplardık çamlıkta okulca. Sonbaharda babalarımızın okula getirdiği odunları kırıverirdik okulun odunluğunda. Kışın sımsıcak oluverirdi sınıflarımız tıpkı yüreklerimiz gibi…

      Bir de bakmışız ilkokul bitmiş ve başlamış yatılı okul maceramız. Mükafat mıydı cezamıydı anlayamadık hala. Hayata hazırlığın bence ilk aşamasıydı. Babalarımız hep ‘’- öğrensinler kendi ayakları üzerinde durmayı.’’ Derdi. Daha küçücüktük biz oysa ne kadar da ihtiyacımız vardı sevgiye, şefkate, merhamete ve ilgiye. Geceleri yurtta battaniyeleri başımıza çekip ağlayışlarımız olurdu hep içerden hıçkırıklarla, hep için için. Anne babalarımız bu sessiz haykırışlarımızı hiç mi duymazlardı ki gönderirlerdi bu köhne yere. Anlayamazdık çünkü daha küçüktük…

      Sonra daha bağlı olurduk beraber okuduğumuz köylülerimize ve arkadaşlarımıza. Onları görünce ertesi gün, dinerdi bir nebze de olsa özlemimiz. Ha birde bizlere anne baba şefkatiyle yaklaşan öğretmenlerimiz vardı hamdolsun. Şimdi ise isimlerini dahi duysak saygıyla yad ederiz ve biz onlara hala minnettarız…

      Ayda bir köye giderdik Yavuz ağabeyin minibüsle. Köyün girişinde beklerdi bizi hep kardeşlerimiz ve arabayı gördüklerinde ki mutluluk elbette ki tarifsiz. Köyün ta içine kadar koşturuverirlerdi. Gözleri bizi görünce o ışıltı o sıcaklık tarifi gerçekten imkansız. Hemen özlemle sarılıverirdik kardeşlerimize, sevdiklerimize. Ve dosdoğru evin yolunu tutar eve gidene kadar da tüm komşuları görür hal hatır sorup selamlaşırdık.

       Hafta sonlarımızı iyi değerlendirmeye çalışıyorduk. (Ape)İsmet ağabeylerin baca da misket oynayarak, kahvenin önünde veya Yavuz ağabeylerin garajda taso ve kibrit kutularını keserek yaptığımız kağıtlar ile bin oynayarak ve yahut da Zekiye teyzelerin harmanda (olimpiyat stadı deriz aslında) futbol maçları, aylıklar oynayarak. Birde düğün salonu yokken daha, kışın kızakla, diğer zamanlar plastik şişelerle kayardık. Ne günlerdi ama… Hey Gidi Günler Hey…!

      Şimdi emsallerimin hepsi bir tarafa savrulmuş. Sosyal medyadan birbirini takip eder olmuşlar. Hepsi ekmeklerinin peşindeler… Düğün, dernek, bayram ve ya tatil de olmasa kimse birbirini göremeyecek. Buradan kendi yaş grubuma sesleniyorum.(onlar kendilerini biliyorlar.) Var mısınız gelecek Ramazan Bayramı köyde ki yaşlılarımızı ziyaret etmeye. Akşama da Yaylamızda sac kavurma ziyafeti çekmeye…

-----------------------------------------------------------------------------------